«امید ملکَن»، استاد مدرسه کسب‌وکار دانشگاه کلمبیا، گفته است سپرده‌های بانکی توکنی‌شده فاقد انعطاف‌پذیری و ویژگی‌های فنی استیبل‌کوین‌ها هستند و در نتیجه محصولی ضعیف‌تر محسوب می‌شوند.
به گفته ملکَن، برخلاف استیبل‌کوین‌های دارای پشتوانه که باید به‌طور کامل با دارایی نقدی یا معادل نقدی پشتیبانی شوند، بانک‌هایی که سپرده‌های توکنی‌شده صادر می‌کنند با مدل ذخیره جزئی فعالیت دارند و از نظر تعهدات مالی پرریسک‌تر هستند.
او افزود استیبل‌کوین‌ها به‌صورت ترکیبی و قابل استفاده در کل اکوسیستم کریپتو هستند، در حالی که سپرده‌های توکنی‌شده محدود، دارای کنترل احراز هویت (KYC) و فاقد قابلیت تعامل آزاد با برنامه‌های غیرمتمرکز‌اند. ملکَن در توضیحی جالب گفت: «سپرده بانکی توکنی‌شده مثل حسابی است که فقط می‌توانی برای مشتریان همان بانک چک بنویسی! چنین توکنی برای پرداخت‌های بین‌المللی، خدمات دیفای یا کاربران بدون حساب بانکی هیچ کاربردی ندارد.»
در حالی که بانک‌ها به‌دنبال گسترش این فناوری هستند، استیبل‌کوین‌ها با رشد سریع به‌عنوان کلاس دارایی، تا سال ۲۰۲۸ بخشی از بازار دو تریلیون دلاری دارایی‌های توکنی‌شده را به خود اختصاص خواهند داد.
ملکَن همچنین گفت که سپرده‌های توکنی‌شده باید با استیبل‌کوین‌های دارای بازده نیز رقابت کنند — توکن‌هایی که به‌صورت غیرمستقیم سود حاصل از سرمایه را به کاربران منتقل می‌کنند، در حالی که سود حساب‌های بانکی سنتی کمتر از ۱٪ است.
به گفته او، مخالفت لابی بانکی با این نوع استیبل‌کوین‌ها به‌دلیل ترس از کاهش سهم بازار بانک‌هاست. اما این مخالفت‌ها از سوی برخی استادان دانشگاه، از جمله «آستین کمپبل» از دانشگاه نیویورک، به‌عنوان تلاش برای حفظ منافع مالی بانک‌ها و بی‌توجهی به حقوق مشتریان خُرد مورد انتقاد قرار گرفته است.
advertisement
